Αξιοπιστία και ελληνικές τράπεζες

Μετά από συζήτηση στο Twitter, κι επειδή το υποσχέθηκα στο Βαγγέλη, θα σας πω μια ιστορία. Βασικά, θα σας πω δύο ιστορίες, που έχουν όμως το ίδιο θέμα ακριβώς: Πόσο (αν-)αξιόπιστες μπορεί να είναι οι Ελληνικές τράπεζες.

Ιστορία #1

Πριν από ένα χρόνο ήμουν ομιλητής στη FOSDEM 2010. Δεν είχα πάει ποτέ ως τότε στις Βρυξέλλες, οπότε όταν έσκασε η πρόσκληση για το συνέδριο είχα καταχαρεί. Οργανώσαμε μήνες πριν με το Λεωνίδα που θα μείνουμε, κλείσαμε αεροπορικά και λίγες μέρες πριν φύγω έβγαλα αρκετά μετρητά σε ευρώ για να έχω μαζί μου στο ταξίδι. Γενικά δεν παίρνω πολλά μετρητά μαζί μου. Δεν υπάρχει λόγος αν έχεις μια πιστωτική κάρτα που μπορεί αν σε καλύψει. Τότε όμως είχα βγάλει λεφτά να ‘χω πάνω μου, γιατί μια μέρα πριν φύγω από Πάτρα με πήρε τηλέφωνο ο Δημήτρης και μου ‘πε ότι μπορεί να υπάρχει πρόβλημα με τις πιστωτικές κάρτες στο εξωτερικό.

Για να μην έχω πρόβλημα κι εγώ, λοιπόν, και ξεμείνω σε μια ξένη χώρα χωρίς φράγκο πάνω μου, έβγαλα γύρω στα 400 € να ‘χω μαζί μου. Υπολόγιζα ότι σε 2 μέρες που ήταν το συνέδριο δε θα ξόδευα παραπάνω από τόσα (το ξενοδοχείο και τα αεροπορικά μας ήταν ήδη πληρωμένα). Στο μεταξύ παίρνω κι ένα τηλέφωνο στη Eurobank και τους ρωτάω αν ξέρουν κάτι για προβλήματα με τις πιστωτικές τους. Με διαβεβαιώνουν ότι δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Τους ενημερώνω ότι θα ταξιδέψω στο Βέλγιο, μην τυχόν και δουν κινήσεις στην κάρτα από εκεί και μου την κλειδώσουν προληπτικά.

Φτάνω στο Βέλγιο μια μέρα πριν το συνέδριο. Πάω στο ξενοδοχείο, κι εκεί μου ζητάνε μια πιστωτική κάρτα. Δε χρειάζεται να πληρώσω τίποτα με την κάρτα. Απλά, όπως κάνουν όλα τα ξενοδοχεία, ζητάνε μια κάρτα μην τυχόν και πάρεις τίποτα από το μπαρ του δωματίου και ως εγγύηση για τυχόν χρεώσεις που μπορεί να χρειαστούν.

Περνάει το συνέδριο. Δε χρησιμοποιώ την κάρτα ποτέ ξανά στο Βέλγιο. Έχω αρκετά μετρητά πάνω μου, έτσι κι αλλιώς. Φεύγω από Βρυξέλλες και γυρνάμε με το Λεωνίδα πάλι στο Ελ-Βελ. Εκεί βγάζω εγώ την κάρτα να πληρώσουμε το παρκάρισμα και το μηχάνημα δεν τη δέχεται. Πληρώνουμε με μετρητά. Φτάνουμε στο κέντρο της Αθήνας και πάω σε κατάστημα της Eurobank. Το ATM δε δέχεται ούτε εκεί την κάρτα!

Σημειωτέον ότι είναι Κυριακή απόγευμα, ακριβώς μετά το συνέδριο. Τα πάντα είναι κλειστά.

Το τηλεφωνικό κέντρο της Eurobank μου εξηγεί ότι η κάρτα φαίνεται να έχει μπλοκάρει επειδή «το σύστημα δείχνει πως έχουν υποκλαπεί τα στοιχεία της κάρτας από το Βέλγιο». Τους εξηγώ ότι ακριβώς πριν φύγω είχα μιλήσει με το τμήμα phone banking και τους ρώτησα ακριβώς γι’ αυτό το θέμα, και με διαβεβαίωσαν ότι η κάρτα μου δεν έχει κανένα πρόβλημα. Τους αναφέρω ότι είχα πάρει τηλέφωνο πριν ταξιδέψω και ζήτησα ρητά να μη μπλοκάρει η κάρτα μου αν υπάρξει κίνηση από το Βέλγιο. Τους ρωτάω πότε ακυρώθηκε η κάρτα. Η απάντηση είναι όλα τα λεφτά! Η κάρτα ακυρώθηκε την Παρασκευή το απόγευμα, αμέσως μόλις πέρασε από το μηχάνημα του ξενοδοχείου.

Φτάνω σπίτι μου με τα μετρητά λεφτά που έχω πάνω μου και ζητάω επανέκδοση της κάρτας. Μετά από μήνες αναμονή και αρκετές ενοχλήσεις —τόσο τηλεφωνικά όσο και κατ’ ιδίαν σε τοπικό κατάστημα— παίρνω μια άλλη κάρτα, εκείνη την περίφημη.

Θεωρώ το περιστατικό ατυχές συμβάν, το οποίο απλώς έτυχε μία φορά να με βγάλει από τη βόλεψή μου. Αμ δε…

Ιστορία #2

Περνάνε οι μήνες. Μετακομίζω στη Ζυρίχη. Χρησιμοποιώ ακόμα την κάρτα, και φροντίζω να πληρώνεται στην ώρα της μέσω web & phone banking. Κάποια στιγμή μαθαίνω ότι πιθανόν μια από τις online αγορές μπορεί να έγινε η αιτία να υποκλαπούν τα στοιχεία της κάρτας. Παίρνω τηλέφωνο στην τράπεζα και τους ρωτάω αν βλέπουν περίεργες κινήσεις ή αν μπορούν από το σύστημά τους να δουν κάτι που να σημαίνει ότι η κάρτα δεν είναι ασφαλής για χρήση. Με διαβεβαιώνουν πως δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα.

Περνάει κι άλλος καιρός.

Πριν από ενάμιση μήνα προγραμματίζω ταξίδι στις ΗΠΑ. Έχω ακόμα την πιστωτική και φροντίζω να αποπληρωθεί ακριβώς μια μέρα πριν το ταξίδι, έτσι ώστε να μην υπάρχει κανένα πρόβλημα να χρησιμοποιηθεί τις επόμενες μέρες. Ταυτόχρονα ρωτάω το τμήμα phone banking αν υπάρχει περίπτωση να έχουν υποκλαπεί τα στοιχεία της κάρτας στο μεταξύ. Με διαβεβαιώνουν πάλι ότι δεν υπάρχει πρόβλημα. Τους εξηγώ ότι θα ταξιδέψω στις ΗΠΑ και ζητάω να ρυθμίσουν ότι χρειάζεται από τη δική τους μεριά ώστε να μην ακυρωθεί ή κλειδώσει η κάρτα. Την έχω ήδη πατήσει μια φορά και θέλω να σιγουρευτώ ότι δε θα μείνω ξέμπαρκος πάλι.

Φεύγω για ΗΠΑ κι έχω πάλι μαζί μου μετρητά. Χρησιμοποιώ ξανά την κάρτα στο ξενοδοχείο ως εγγύηση. Τις επόμενες ημέρες δε μου χρειάζεται η κάρτα. Έχω ελάχιστα έξοδα έτσι κι αλλιώς και με φτάνουν τα μετρητά που έχω πάνω μου.

Ένα πρωί παίρνω email από δικούς μου που λέει ότι η Eurobank με ψάχνει. Να σημειωθεί εδώ ότι η τράπεζα πήρε τηλέφωνο στο πατρικό μου σπίτι την ώρα που στις ΗΠΑ ήταν μεν πρωί, αλλά στην Ελλάδα ήταν 23:00. Πήραν δηλαδή τηλέφωνο στις 23:00 το βράδυ να μας ειδοποιήσουν, βασικά, πως: «Θυμάστε την κάρτα που είχατε; Ναι, αυτή. Μόλις σας την ακυρώσαμε».

Καλώ το τμήμα phone banking, το οποίο μου ανακοινώνει ούτε λίγο ούτε πολύ ότι έχουν ξεκινήσει διαδικασία ακύρωσης της κάρτας μου επειδή «έχουν υποκλαπεί τα στοιχεία της από τις ΗΠΑ». Ελέγχουμε μία-μία τις κινήσεις του λογαριασμού. Δεν υπάρχει καμία κίνηση που να είναι «περίεργη». Προσπαθώ να συγκρατήσω τα νεύρα μου που δεύτερη φορά μου ακυρώνουν την κάρτα όσο είμαι στο εξωτερικό. Τους ζητάω να μην ακυρώσουν την κάρτα για να κάνω μια τελευταία κίνηση ανάληψης από συγκεκριμένο ATM. Τους δίνω τα στοιχεία του ATM. Επιμένουν ότι δε γίνεται κι ότι «όχι, εμείς θα την ακυρώσουμε τώρα». Με τα πολλά βγάζω κάποια μετρητά, δανείζομαι και μερικά ακόμα από συνεργάτες στις ΗΠΑ και γυρίζω πάλι με ασφάλεια στο σπίτι μου.

Δεύτερη φορά ακριβώς το ίδιο σκηνικό:

• Εγώ ενημερώνω την τράπεζα ότι θα βγω στο εξωτερικό.
• Αυτοί με διαβεβαιώνουν ότι δεν υπάρχει πρόβλημα.
• Φεύγω με λίγα χρήματα πάνω μου.
• Αμέσως μόλις χρησιμοποιηθεί η κάρτα στο εξωτερικό, μου την ακυρώνουν.

Τελικά, τείνω να πιστέψω ότι ο Σπύρος είχε πολύ δίκιο το Σεπτέμβρη. Όταν προσπαθούσαμε να βγάλουμε άκρη με τράπεζες και μας είχαν τρελάνει με βλακώδεις απαιτήσεις για ένα πολύ απλό και σαφές πράγμα, είχε γράψει:

«Πιστεύω ότι σας τιμώρησε ο θεός των τραπεζών, επειδή ενώ ετοιμάζεστε για Ελβετία ασχολείστε με ελληνικές τράπεζες.»